آبی نویسِ هیوا

غمگین ترینم 

چیزی که مهم نیست حال منه...

چون میخندم فکر میکنن برام مهم نیست فکر میکنن شادم 

اما من از درون دارم ذوب میشم و هیچکس نمی فهمه...

امروز (یعنی در واقع دیروز) روزی بس شلوغ بود.

صبح ساعت هشت اینا بیدار شدم یعنی هلیا بیدارم کرد. چند روز بود میگفت کنکور دادی بعدش تو منو ببر کلاس زبان و بیار !حالا خوبه کنار خونمونه! بچه چپ دسته و میخواست که بپرسم از اموزشگاه که صندلی چپ دست دارن یا نه و نداشتن. قرار شد دوتا صندلی برداره کنار هم بذاره:)

بعدش رفتم بانک بغل خونه که حساب باز کنم و حدود یک ساعت و نیم اونجا بودم . خدارو شکر که یه کارمند خیلی خوب و وظیفه شناس به پستم خورد🤗

بعدش خرید و ارایشگاه و سرزدن به "ش":) خلاصه ۴ رسیدم خونه.

رفتار مامانم هنوز اونجوریه که گفتم و خوب پاس دادم به خاله پ.ر.ی (دوست صمیمی مامان )که روبراهش کنه.چون هر کاری میتونستم کردم و حالش خوب نشد.

و سراخر اینکه insomnia😞 بگیر بخواب دیگه ای ذهن تب دار🤨

امروز ذوق مرگ ترین بودم وقتی عمم با خوشحالی و ذوق بهم میگفت هیوا ببین !این عدده! شیش ماه پیش 60 بود الان شده 3!برسه به 2 دیگه نرمال نرماله!

وقتی با ذوق بعد از شیش ماه با روسری دیدنش روسری شو برداشت و جوونه های ریز موهاشو نشون داد و گفت داره درمیاد چشماش پر امید بود !

وقتی باذوق میگفت که مژه و ابروهاش داره درمیاد و موهای ریز ریزشو حس میکنه احساس کردم امید چه ابعاد بزرگی میتونه داشته باشه!

اخرین شیمی درمانیش سه هفته پیش تموم شد. ولی این قصه سر دراز داره !هنوز هم باید بره و بیاد و ایمنی درمانی وازمایشات دوره ای و...!

میدونم احتمالش کمه کامل خوب شه! اما!امیدوارم بشه! واقعا امیدوارما!

+ مامان ویکی میگفت زمانی که انگلیس بود و تو یونیسف کار میکرد اونجا به کسایی که درگیر سرطانن نمیگفتن بیمار!میگفتن جنگجو ! 

یه عالمه کهیر زدم!یادم نمیاد که چه چیز آلرژی زایی خوردم که من رو به این روز انداخته!

هیچی اعصاب خورد کن تر از کهیر نیست!

راهکاری چیزی واسه درمانش سراغ دارین ؟

+ انقدرررر هوا خواستنی شده که نگم براتون! دلم میخواد ساعت ها توی این بارون تو کوچه پس کوچه ها و خیابون های گلسار قدم بزنم*-*

یه خاطره ی خیلی باحال هم از بارون دارم که به دلیل منشوری بودن نمیشه به نمایش گذاشت :) حالا یه موقع میگم کلی بخندیم دور هم :)

+ بارون همش من رو یاد گیتار و "ش" میندازه:) شاید به خاطر اینکه اون اوایل کلاس میرفتم ساعت کلاسم غروبا بود و غروبای پاییز رشت هم اکثرا بارونیه! تازه مدتی بود کلاس میرفتم و کم کم یه صداهای مفهوم داری از گیتارم در میومد و شور و شوق وصف نشدنی داشتم! اون روزا از بهترین روزای عمرمن! اون روزا من عاشق بارون شدم! کلاس رو به حیاط یه آموزشگاه کوچیک ته یه بن بست که دو طرفش پنجره داشت و صدای گیتار زدن "ش" به یاری بارون میومد و بوق بوق ماشین ها رو هم حتی دلنواز میکرد! دارم از ته دلم ارزو میکنم پاییز امسال تو همون کلاس توی همون ساعت برای شاگردام گیتار بزنم و صدای گیتار من هم هم نوا بشه توی هیاهوی بارون و بوق ماشین ها و بتونم برای شاگردام انگیزه بشم که چند سال بعد اون ها هم این حس رو تجربه کنن! 

چشمام بالاخره همراه با اسمون بارونی بارید...

خیلی وقت بود توی گلوم یه بغض سنگین گیر کرده بود 

نمی ترکید و هی بزرگتر میشد و به قلبم فشار میاورد ...

ترکید...بالاخره ترکید...

دوست ندارم اشکم بند بیاد...

دوست دارم همین طور ادامه پیدا کنه تا همه چی رو بشوره ببره.

...

+وقتی دلم میگیره صدای گیتارم خیلی دلنواز میشه برام...