شنبه ۶ مهر ۹۸
حوصله نوشتن ندارم. هزاران حرف واسه گفتن اما حوصله م نمی کشه.
دو روزه حالم خوب شده اما مثل جلبک هم درس نخوندم.
میدونم که اگر این آزمون اول رو خراب کنم تا تهش نمیتونم خودم رو جمع و جور کنم! پس باید همه تلاشم رو کنم .
خوابم به شدت بهم ریخته. تا 2شب بیدار و از اون ور صبح 7 بیدار میشم تا ظهر درحالت چرتم و از 2 تا 5 میخوابم. این حالت برام تکراری و ترسناکه. چون دوسال گذشته اینجوری سپری شد و از بس امروز و فردا کردم که تهش گند خورد به همه چی.
صادقانه بگم.خیلی میترسم از این راهی که انتخاب کردم. هر وقت لغزشی از خودم میبینم با خودم میگم تو غلط کردی فکر کردی از عهده ش بر میای ... همون جریان گاو نر و مرد کهن دیگه...
درست یا غلط دیگه راهیه که انتخاب کردم و برگشت هم نداره ... باید سینه خیز هم شده راه بیوفتم.
+ درسته که اعتقاد ندارم خیلی به این چیزا. اما اون روز که مامان و.ی.ک.ی بهم گفت تو فالت نوشته پزشکی سرنوشتت نیست دلم لرزید و گفتم اگه واقعا نباشه چی ؟! دل رو به دریا زدم و سه بار استخاره کردم و با کمال تعجب هر سه بار خوب اومد درباره مسیرم! گفتم اعتقاد ندارم زیاد اما یادمه یه بار در نا امیدی کامل و در لبه ی خودکشی بودم که قران رو باز کردم و یه صفحه رندوم آیه ی از رحمت خدا نا امید نشوید اومد. از اون موقع تصمیم گرفتم تو این جور مواقع به قرآن پناه ببرم که حداقل دلم آروم شه..
+توی چند روز مریضیم یه سریال کره ای دیدم به اسم "Let me introduce her''
که حسابی ذهنم رو مشغول کرد و هنوزم که هنوزه نمی تونم خوب تمرکز کنم.
جریانش راجع به خشونت های خانوادگیه. اگر وقت دارید و در برهه ی روحی خاصی
در زندگیتون نیستید پیشنهاد میکنم حتما نگاهش کنید. اما خودم الان آرزو میکنم ای کاش ندیده بودم . ای کاش تابستون سال بعد
میدیدم. نمی دونم چرا اما من رو به شدت از جو درس خوندن خارج کرد.
+ هزاران حرف دیگه که حوصله م نمی کشه...
