سه شنبه ۱۲ اسفند ۹۹
این روزها خسته تر از آنم که بشینم و خاطرات قبلی را مرور کنم.هر خاطره ای، حتی خاطرات خوش..
مطالب این وبلاگ باری بر شانه هایم و قفلی بر روحم زده بود. نمیتوانستم بنویسم. حالا که تمامشان رفتند ازاد شدم.رها...
درست مانند آن زمان که صفحه ی اینستاگرامی را که پر از نواخته هایم و افرادی که آن زمان برایم مهم بودند بود، به یک باره پاک کردم.
گاهی انسان چنان تغییر میکند که نه تنها گذشته اش برایش نا آشنا بلکه عذاب آور میشود. گاهی هم می ماند. دودل... مثل خود من. که نمیدانستم خود جدیدم را بپذیرم یا سعی کنم مانند گذشته باشم.
راستش این چیزها اصلا دست خود ما نیست.به شخصه فکر میکنم تغییر آرام آرام و بعد یهویی اتفاق می افتد. دیدید گاهی غرق در افکار خود در خیابان قدم می زنید و یکهو به خود می آیید و میبینید در کوچه ای نا آشنا با پاهای دردناک و ورم کرده ایستاده اید. نه...شما با تله پورت به انجا نیامدید! با پاهای خودتان و قدم قدم آن مسیر را طی کردید. حال نمیدانید از کجا امده اید که برگردید. میمانید همانجا و ... میمانید... هیچ...فقط میمانید...وقتی دارید به آنجا عادت میکنید باز دوباره ناخواسته به حرکت در می آیید و خود را در جای اول میبینید.و دوباره شما میمانید و مسیری که نمیدانید چه بوده. جایی هستید که آشناست و به آن تعلق دارید اما دلتان برای آن یکی جا هم پر پر میزند... پذیرش این موضوع خیلی سخت است خیلی... اکنون در این حال زندگی ام قرار دارم.
در چند ماه گذشته زندگی ام زیر و رو شد و از هزار کوچه ی پر پیچ و خم و امید و نا امیدی گذشتم.تصمیمات مختلف و برنامه های جدی که همه آرام آرام از ارزششان کاسته شد و من برگشتم سر خانه ی اول. از تصمیم مهاجرت گرفته تا... همه چیز درست بود همه چیز اوکی بود اما یک جای کار میلنگید و وقتی شکاف را پیدا کردم متوجه شدم الان وقت مهاجرت نیست و باید فعلا صبر کنم. کم مانده بود گرفتار یک ایران دیگر منتهی در قلب اروپا شوم! بگذریم...
درهم بودن این پست را به بزرگی خودتان ببخشید و بگذارید پای ماه ها ننوشتن...
خلاصه ... کوتاه کنم...
هیوا دوباره همان دختر پشت کنکوری منتهی الان 21 سال و یک ماهه ست که برگشته تا بنویسد...
