آبی نویسِ هیوا

هیچ وقت فکر نمی کردم که تو بیست سالگی پلی لیست مورد علاقه م پر از آهنگ های دهه ی 1950 میلادی باشه! انگار وجودم اعتقاد داره که فقط اون آهنگ ها هستن که ارزش گوش دادن دارن! فقط اونان که حالت رو خوب می کنن! فقط اونان که از ته ته دل و وجود یه خواننده و موسیقیدان در اومدن! فقط اونان که از هزار جور فیلتر و افکت رد نشدن!

روحم با این آهنگ ها احساس همزاد پنداری میکنه!

چون سخن از دل برآید لاجرم بر دل نشیند!

یاد دیالوگ فیلم آستانه ی 17 سالگی افتادم :

I am an old soul. I like old movies and old music, and even old people.

ازم می پرسن چرا با این که شاد و شنگولی و خوش برخورد اما دوستای صمیمی نداری؟!

1ـ یک اینکه من از دور جذابم و وقتی بهم نزدیک میشن می فهمن چه گندی ام!

2- هیچ کس حاضر نیست رفیق صمیمی یه دختر 20 ساله که کازابلانکا نگاه می کنه و دایانا راس گوش میده و نصف حرفاش نقل قول های آدمای بالای شصت ساله بشه!

آره! من یه روح پیرم!

و تنهایی مو به همه چی ترجیح میدم!

بهترین لذت زندگیم زمانیه که توی اتاق آبی دریایی م روی تختم دراز کشیدم و دارم اهنگ های راک اند رول قدیمی رو گوش میدم و چشمام رو بستم و دارم توی یه کلاب 50 سال پیش با موهای مریلین مونرویی و کفش پاشنه بلند می رقصم !

این آهنگ آهنگیه که وقتی اعصاب ندارم گوش میدم و کلی انرژی می گیرم ...!