بعد از یه روز شلوغ وقتی چشمم به کرنومترم افتاد ته دلم یه امید جوونه زد. این همه ساعت درس خوندن یه طرف و اینجاش برام مهمه که کلش رو هندسه و فیزیک خوندم. دو درسی که واقعا معمولا ازم انرژی زیادی میگیره !
از طرف دیگه با دلهره و بغض به برنامم خیره شدم که علاوه بر دو دور مرور ،خوندن یه سری از مباحث آزمون بعدی هم بود اما من تازه فردا صبح تموم میکنم و در خوشبینانه ترین حالت بتونم یه دور خونده هام روتو یه روز و نیم مرور کنم.
دلهره ی عجیبی برای آزمون جمعه دارم.هر چند منطقا چیزی نباید باشه که ناراحت کنه. اما تجربه های گذشته .... ای خدا کمکم کن از پس فراموش کردنشون بر بیام
... اینکه راحت با ترس هام رو به رو شم !
+ من اولین حمله ی پانیک ام رو دوسال و نیم پیش سر آزمون قلم چی تجربه کردم. البته خیلی مربوط به ازمون نبود که بگم استرس داشتم و اینا... یه جورایی انگاری برای من شروع فهم شرایط جدید زندگی با افسردگی بود. اولین حمله پانیک یکی از وحشتناک ترین تجارب دنیاست. چون نمیدونی چیه و مکانیسمش چیه. قشنگ احساس کسی رو داری که صاف صاف راه میره یهو میوفته با زجر میمیره. عرق، سرگیجه ،لرزش، تپش قلب شدید ، درد قفسه سینه و رنگ پریدگی...واقعا فکر کردم اون لحظه سکته کردم و دارم میمیرم...
بگذریم. ازون به بعد من و آزمون دادن دیگه با هم دوست نشدیم... امیدوارم الان که حالم خیلی بهتره خداروشکر و اصلا اخرین حمله ی پانیک ام رو به خاطر ندارم (!) بتونم با ازمون دوست خوبی بشم و ترسم بریزه از باور کردن و تکیه به خودم.
+ پس فردا همین موقع از شادی زیاد بعد آزمون تو خواب نازم ،مگه نه؟!
